Wat is er veel veranderd.

Ik ben geboren in Dreumel in 1944, toen Boezemkade 188, Nu Kooimolenweg 11.

 Het leven was toen magisch, we leefden in een roekeloosheid. We hadden een mooi leven! Met al mijn vrienden en vriendinnen, behandelden we iedereen als familie en dat waren er nogal wat.

We gingen buiten spelen, we waren altijd blij en aten alles wat ons moeder klaar maakte. (boerenkool-en andere stampotten, en wat ons land verder bracht)

We deelden onze koeken en snoep met elkander, het kostte ons een gulden.

Na school, deden we ons huiswerk,( als je dat had) en dan zo vlug mogelijk gaan spelen.

Je kon een hele dag op de kermis blijven met 10 gulden (€ 5,00 ) en soms minder...

We speelden de hele tijd voetbal of reden op fiets door de buurt we speelde met knikkers, elastiek, rolschaatsen, bikkelen, jongens en meisjes plagen, verstoppertje spelen, we klommen in de bomen en zwommen in vijvers, soms ook zonder zwembroek.

We maakten een berg met de herfstbladeren om erin te springen zonder aan de microben te denken. We konden zonder zorgen in de buurt rond lopen . We aten vruchten van de bomen en de struiken zonder ze te wassen, fietsten op de stoep zonder helm of kniebeschermers maar met een stuk karton vast in het wiel om een motorgeluid te maken .

Om met onze kameraden af te spreken om te spelen, gingen we voor hun huis en schreeuwden hun voornamen hard of belden we aan de deur.

' s Avonds na ons bad deden we onze pyjama en onze slippers aan en ten laatste om 20.00 uur lagen we in bed en zonder te praten.

We waren blij als het weerbericht s'avonds mooi weer voorspelde voor de dag nadien want dat is alles wat belangrijk voor ons was, weten of we morgen buiten kunnen spelen. Geen sociale media, maar 1 zwart-wit tv in huis, of geen we zouden niet weten wat we ermee moeten doen omdat we vrienden, vriendinnen een bal hadden.

We waren nergens bang voor, en onze ouders hoefden zich geen zorgen om ons te maken. Iedereen kende de kinderen van elkaar en kon zeggen: ′′ Wacht tot ik je ouders zie als je niet braaf bent!", niemand was boos omdat we op elkaar konden rekenen .

Men heeft ons geleerd dat voor anderen respect te hebben. Als kind hoefde je geen pratende volwassene te onderbreken!

Als de straatlantaarns aan gingen wisten we dat het tijd werd om naar huis te gaan .

We gingen graag naar school omdat we geleerd hadden om de leerkrachten te respecteren en het was een genoegen om elke dag onze klasgenoten vrienden en vriendinnen te zien .

We deden onze mond dicht voor onze ouders omdat we wisten dat als we tegen praten een erge straf kregen en die was: '' je gaat niet buiten spelen '' .

We zouden vaker moeten nadenken over al die gelukkige momenten , omdat we verdwaald zijn in een samenleving waar geen respect meer is, autoriteit, medeleven of welwillendheid voor anderen . Gezond verstand verliest ook, net als het begrip goed of kwaad.

Kopieer / plakken door het jaar van je geboorte in te schrijven en waar je opgegroeid bent en vergeet nooit waar je vandaan komt..

Vrede en liefde ....

Oliebollen voor

Oliebollen voor het "Vlinderkindje".

wo 16 dec 2020, 16:27   

Decembermaand in het teken van het Vlinderkind

BENEDEN-LEEUWEN/DREUMEL - Jumbo Beneden-Leeuwen staat in de decembermaand weer in het teken van het Vlinderkind. 

 Ook dit jaar worden er oliebollen en appelbeignets verkocht voor het goede doel. Marja van Teeffelen trekt de kar voor haar kleindochter.

De laatste strijkkraaltjes komen op het bordje en Elsa, uit de film Frozen, is af. Kleindochter Luna heeft geen Epidermolysis Bullosa, maar haar zusje  (3 jaar) wel. Ze is er mee geboren en heeft het DNA van moeder en vader meegekregen. 

Marja: ‘Vooraf wisten ze niets. Dit is pech hebben. De ziekte heet in de volksmond Vlinderkind, omdat de huid zo teer is, als de vleugels van een vlinder zijn. Mocht je het gen hebben, heb je een kans van 1 op 4 om het door te geven.

Door corona zijn er weinig acties geweest om geld in te zamelen voor het Vlinderkind. Marja is onlangs gestopt met werken bij de Jumbo, maar de oliebollenactie gaat gewoon door.

Al verschillende jaren staat bij Jumbo Beneden-Leeuwen de decembermaand in teken van het Vlinderkind. ‘We starten met de emballage en vervolgens verkopen we op 28, 29, 30 en 31 december de oliebollen en appelbeignets’, aldus Marja.

 ‘Bakker Gremmee uit Rossum bakt ze voor ons. Hier kunnen ze snel veel oliebollen bakken, en bovendien is de bakkerij al eens in de prijzen gevallen bij de AD oliebollentest.’

Momenteel gaat het met vallen en opstaan. Het driejarig meisje is enthousiast en fanatiek. Dat zorgt af en toe voor de nodige ongelukken. 

De blaren worden wat groter en de wonden gaan lastiger dicht. Ook heeft ze meer jeuk, maar gelukkig genezen de wondjes goed. Marja: ‘Laatst was er iemand op haar voetje gaan staan.

Een normaal kindje heeft daar over het algemeen geen last van, maar bij haar ontstaat er gelijk een grote blaar, en kun je de huid als een sok van haar afhalen. 

Kleine ongelukjes hebben direct grote gevolgen. Ook worden momenteel haar handjes goed verbonden. Tussen de vingers zit verband zodat haar vingers niet aan elkaar groeien.’ Omdat een oplossing voor deze ziekte nog niet heel ver ontwikkeld is, roept Marja iedereen op om oliebollen te kopen en te doneren voor het Vlinderkind. 

Niet alleen voor het vlinderkindje, maar voor alle kindjes in Nederland die hiermee te maken hebben. Zie ook: www.vlinderkind.nl.

Tekst = Hanneke de Vries.

Foto`s  Henk van Coolwijk

De oliebollenactie voor

Vrienden van Vlinderkind-stichting Vlinderkind

heeft (inclusief emballagebonnen, loterij Toblerone en alle fantastische donaties) ---- € , opgeleverd.

Een geweldig bedrag! Wij zijn dan ook ontzettend dankbaar voor de grote betrokkenheid van alle kopers, donateurs en vrijwilligers.

Met het opgehaalde bedrag gaat nationaal (Centrum voor Blaarziekten UMCG) en internationaal onderzoek gefinancierd worden.

Heel veel dank namens alle EB-patiënten en hun families.

St. Christoffelparochie geboren.

 Vele inwoners van West Maas en Waal zijn deze zonnige dag naar de Sint-Barbarakerk gekomen.

Redactie 10-09-12, Bron: degelderlander

Ze vieren tijdens de heilige mis en de daaropvolgende receptie de geboorte van de parochie Sint-Christoffel.

De kerken van Alphen, Altforst, Appeltern, Beneden-Leeuwen, Boven-Leeuwen, Dreumel, Wamel en Maasbommel zijn 1 september gefuseerd tot Sint-Christoffel.

 Een historisch moment volgens vicaris-generaal Ron van den Hout, de tweede man van Den BoschHij is voor de installatie van de nieuwe parochie en het bijbehorende pastorale team dan ook speciaal naar Dreumel afgereisd: "De parochies bestaan al zo lang. En nu vallen ze in één keer onder Sint-Christoffel." 

Een stap die volgens hem niet te vermijden was: "Zoals we allemaal weten loopt het aantal gelovigen, maar ook het aantal priesters terug. En dan moet je een keuze maken. In West Maas en Waal hebben ze dat gedaan; daar gaan ze de uitdaging aan."



Voor de inwoners verandert er niet veel, zegt Jan de Leeuw, vicevoorzitter van Sint-Christoffel. "Natuurlijk komen er nieuwe initiatieven. Maar de meeste vertrouwde dingen blijven gewoon doorgaan." 

Zo is er in de kerken van Alphen, Altforst, Appeltern, Boven-Leeuwen, Maasbommel en Wamel nog steeds iedere twee weken een mis.

 En in de zogenoemde liturgische centra, Dreumel en Beneden-Leeuwen, wordt er ieder weekend een viering gehouden.

Om deze fusie te laten slagen, is volgens Van den Hout wel de hulp van de parochianen nodig: "We zijn samen de kerk. Dus dan moeten we ook samen de boodschap van God overbrengen aan de jongeren onder ons." 

"Dan is er werk aan winkel", mompelt een kerkbezoeker zachtjes. Hij doelt op het gegeven dat er deze zondag maar een enkel kind in de kerk zit. En dat terwijl de Sint-Barbara toch voor zo'n driekwart gevuld is.

LEES MEER

DE PEN VAN HENK

 De   Pen      van Henk van Coolwijk    Donjon    voor het weekblaadje van   Dreumel.

Nou ik was wel blij dat ik de “PEN” over mocht nemen van Frans Strik, Voorzitter van de Dreumelse Seniorenbond. Hij had al wel aan een man of vijf gevraagd of zij een stukje wilden schrijven voor het weekblaadje, maar hij wist niemand te verleiden.

Toen hij het aan mij vroeg was ik gelijk overstag, dat wilde ik wel een keertje proberen. Tenslotte ben ik een echte Dreumelaar, geboren en getogen op de Boezemkade wat later werd gemoderniseerd tot Kooimolenweg wat het nu nog steeds is.

Ik ben daar opgegroeid samen met mijn 4 broers en 3 zussen, waarvan een van de meisjes (Gonnie) op 30 dec.1960  11 jaar oud aan leukemie is overleden.

Na 12 ambachten en 13 ongelukken van bouwvakker tot paardenknecht ben ik uiteindelijk bij Jan Harteman in Tiel als vrachtwagenchauffeur terecht gekomen, waar ik een aantal jaren ben blijven werken en naar het buiteland ging rijden. Dat was in die tijd wel een heftige periode een jonge jongen uit Dreumel en (dan op die leeftijd al) rijden naar o.a. Frankrijk-Italië-Duitsland.

Toch was dat ook niet helemaal mijn ding en ging toen naar Fa. v d Kamp in Maasbommel, waar ik inmiddels woonde en getrouwd was, Maar omdat ik zoveel van huis weg was, hield dit huwelijk geen stand. Ik verhuisde weer naar Dreumel waar ik heb gewoond in de v d Kleijstraat.

Inmiddels had ik een nieuwe liefde leren kennen, Dinie (inmiddels zijn we al 35 jaar gelukkig getrouwd), en een nieuwe baan als touringcarchauffeur. Daar ik was aangekomen (dit kwam door een trucje van  Henk Hol), die mij op een dag meenam naar de zaak in Lith en mij gelijk introduceerde als nieuwe touringcarchauffeur. Daar ben ik tot mijn VUT leeftijd 62 blijven hangen.

Het begin als buschauffeur was best zwaar, met scholieren, vaak eind examenklassen HAVO MAVO enz. door heel Europa van Sweden tot Sicilië en van Ierland tot Spanje. Later begon ik er wel plezier in te krijgen, ging bijleren, zodat ik het betere werk ( OAD = oudere mensen) mocht gaan doen, en wat te vertellen had onderweg.

De laatste 15 jaar zat ik veelal in Italië (Bloemenriviera) Frankrijk aan de zuid Franse kust Cannes, bekend van het filmfestival, Nice met zijn hotel Negresco en de Boulevard de Angles, en ook Menton, ook vaak 2 x per week met een excursie naar Monaco. Ik heb ze gewoon zien lopen door het ministaatje de Grimaldis  o.a. Stefanie en Albert

Dat ben ik dus blijven doen tot mijn 62 ste, Ging daarna met de V.U.T., en dan, dan kom je thuis en zit je voor het raam te kijken, ik dacht nog: zo ga ik mijn oude dag niet invullen,  dus zocht ik een hobby.

Het eerste waarvan ik nooit had gedacht te zullen gaan doen was dat indertijd mijn buurman,  Jan Verschuren, mij meenam naar de repetities van het kerkkoor. Hier wilde ik ook bij gaan zingen want ik was R.K. opgevoed, dus kende ik veelal van wat er werd gezongen in de Heilige Missen.

Ook ben ik door Ben van Teeffelen bij de Seniorenvereniging terecht gekomen, want hij zei dat ik de juiste persoon was om reizen voor diezelfde seniorenvereniging te organiseren, maar zat dus ook gelijk in het bestuur, met veel plezier dat wel.

Verder geniet ik van mijn kinderen en kleinkinderen, ga als het even kan 2 x per week naar de Wamelse zwarte markt, heb daar inmiddels ook al heel wat “vrienden” gemaakt. En fotografeer alles wat maar interessant is ook voor o.a. Maas en Waler en Tremele.

Zo heb ik al heel wat reportages op mijn naam staan, die  zijn verschenen in de Maas en Waler, ben ook de huisfotograaf van de stichting Tremele. Ik maak foto`s tijdens alle festiviteiten van de Seniorenvereniging, ook als er festiviteiten in en rond de kerk zijn.

Heb ook nog een carnavalsonderscheiding gekregen, waar ik erg trots op ben, en me “Verdienstelijk Dreumelaar” 2018 mag noemen.

Als het even kan reis ik met mijn vrouw Dinie nog graag door Europa, niet dat ik dan zelf in mijn auto stap maar met de bus waar ik het volste vertrouwen in de chauffeur heb en dat hij het net zo zal doen als ik, gewoon dat iedereen tevreden is op het einde van de reis.

 Nu ben ik erg druk met foto’s maken van de boeren die bezig zijn o.a. mais van het land te halen, wat je ook allemaal kan zien op myalbum.com/hvcoolwijk, en ik heb ook een weblog, die is te vinden op internet als je mijn naam googelt hvancoolwijk.blogspot.com .

st barbara kerk dreumel gospel duo Henk en Cocky

Herinneringsbankje Wim en Elly Smits

16 sep 2020, 

BOVEN-LEEUWEN - ‘Het gaat, naar omstandigheden, goed met ons’, vertellen Lucie, Michel en Judith Smits, 

zittend op de bank in hun ouderlijk huis. Afgelopen mei kwamen hun beide ouders om het leven, als gevolg van een ongeval. Afgelopen zondag werd op de dijk in Boven-Leeuwen een herinneringsbankje onthuld, ter nagedachtenis aan ‘Opa Wim en Oma Elly’.

De dag van het ongeluk staat de familie in het geheugen gegrift, ‘Ontsteltenis, ongeloof, verdriet, er ging van alles door ons heen.

Dat je ouders in één klap wegvallen, dat kun je niet bevatten. En dan ook nog eens middenin in de coronatijd. Toch hebben we meteen gezegd, we gaan hun leven vieren. En dat hebben we gedaan.

Op de dag van de uitvaart zijn papa en mama naar huis gekomen. Hun kisten stonden naast elkaar in de schuur, en familie en goede vrienden konden, op gepaste afstand, afscheid komen nemen. 

Andere mensen stonden langs de route om hen een laatste groet te brengen. In de voortuin ontstond in de loop van de dagen een bloemenzee. Het was prachtig om te zien hoezeer onze ouders gewaardeerd werden en hoezeer hun overlijden mensen aangreep. Papa en mama hadden veel contacten in en buiten het dorp, sto

nden altijd voor iedereen klaar en waren actief op diverse vlakken. Ze waren geliefd door velen’, zeggen de zussen en broer met een glimlach.

Ondanks het onvoorstelbare gemis (’we hebben nog steeds het idee dat ze zo binnen kunnen komen lopen’), proberen ze de lichtpuntjes te zien. ‘Lieve berichtjes, bedankjes, bijzondere verhalen van mensen die onze ouders gekend hebben, en andere mooie herinneringen. Die bieden troost.’

Herinneringsbankje

Ter nagedachtenis aan het echtpaar Smits is afgelopen zondag een naamplaatje onthuld op ‘hun’ bankje aan de dijk.

‘Papa wandelde dagelijks een rondje over de dijk, en nam ook regelmatig de kleinkinderen mee. Vaak aten ze een appeltje op het bankje ter hoogte van de Faunastraat’, vertelt Judith.

 ‘Mijn zoon van negen jaar zag een paar weken geleden een herinneringsbankje op de hei in Laren. Hij zei meteen, kunnen we zoiets niet op het bankje van opa en oma doen? Daarop hebben we de gemeente benaderd, en goedkeuring gekregen om een naamplaatje te monteren.’ 

Het bankje was voor het gezin Smits al bijzonder, maar krijgt hierdoor een extra betekenis. ‘Ook wordt het voor vrienden, familie en bekenden een mooie plek om Wim en Elly te herinneren.’

Schilderijen

Zelf is de familie momenteel bezig met het maken van een herinneringsboekje voor hun kinderen. Behalve mooie verhalen over opa en oma, willen ze er afbeeldingen van schilderijen van Wim in kwijt. 

‘Papa schilderde erg graag, en heeft gedurende zijn leven prachtige landschappen en boerderijtjes geschilderd. Zijn werken hangen door heel Nederland, maar het is voor ons niet te achterhalen wáár. 

Het lijkt ons mooi om in het herinneringsboekje enkele schilderijen af te beelden, met de verhalen die erachter zitten.’ Mensen die een schilderij van W.C. Smits in bezit hebben, en daar iets over willen vertellen, worden uitgenodigd een mailtje te sturen naar dochter Lucie via luciesmits@hotmail.com.

Aquilajeugd traint bij F.C. Den Bosch

We hadden het al een tijdje aangekondigd maar vandaag, woensdag 8 juli 2020 was het zo ver! 

De pupillen van JO7 t/m JO10 mochten die middag trainen in het stadion van F.C. Den Bosch.  Het is een fantastische middag geworden.

De ouders/verzorgers en trainers/leiders brachten de kids naar het stadion. Daar zou worden getraind op een perfecte grasmat onder de bezielende leiding van de Aquila-trainers. Er werd getraind in twee sessies van een uur.

En het was net echt...kijk zomenteen maar eens bij de foto's en video.

De grasmat werd kort voor de training nog even gesproeid zodat de bal nog beter zou rollen.

Ondertussen allemaal de catacomben in om daar te wachten totdat de stadionspeaker je naam riep zodat je onder luide muziek en applaus het veld als een echte vedette kon betreden.

En toen was het uurtje echt trainen in een voor sommige spelers/speelsters overweldigende omgeving.  Je hebt toch maar mooi ooit een keer in Aquila-shirt in een echt stadion gevoetbald.

En dat alles begeleid met feestelijke Brabantse muziek uit de stadionspeakers.

Nadat de jongste teams na een uurtje trainen klaar waren kwamen de oudste twee groepen het veld op. 

Ook weer afgeroepen door de speaker. Toen een gezamenlijke foto op de middenstip en even feesten met muziek van de Snollebollekes. 

De jongsten verlieten toen het stadion en de tweede groep begon aan een pittige maar heerlijke training in een prachtige ambiance (en weer met Brabantse hits die uit de speakers knalde).

Het was een geweldige middag.

Het jeugdbestuur dankt Egon van Kessel voor de organisatie.

Hij heeft er voor gezorgd dat we vanmiddag terecht konden!

Tevens dank aan Henk van Coolwijk voor de vele foto's. 

Een aantal daarvan hebben we geplaatst op onze site. Ook dank aan de trainers/leiders voor het trainen en begeleiden. (vrije middag opgeofferd) en de ouders/verzorgers voor het vervoer naar Den Bosch en terug.

v.v.  Aquila dankt ook F.C.Den Bosch en stadion De Vliert voor de uitnodiging en de gastvrije middag. Onze Aquila "mannen en vrouwen" zijn een mooie sportieve ervaring rijker.