De Paaswake begint met de paaskaars die wordt binnengedragen door de priester.
Het ontsteken van de paaskaars is voor velen een indrukwekkend moment waarbij de verduisterde kerk wordt gevuld met het licht van de paaskaars dat het licht van Christus voorstelt.
De paaskaars wordt aangestoken aan een paasvuur. Alle mensen die aanwezig zijn steken vervolgens hun eigen kaars aan de paaskaars aan.
Dit gebeurt soms direct of indirect via andere kaarsen. Hierdoor wordt de kerkruimte langzamerhand steeds sterker verlicht.
De paaskaars is een grote kaars . Deze is versierd met het kruis en de Griekse letters alfa en omega en het jaartal
De paaskaars heeft vijf ingeboorde gaten in kruisvorm waarin wierookkorrels worden gestoken.
Deze wierookkorrels worden ook wel paasnagels genoemd. Deze vijf gaten staan symbool voor de vijf wonden van Christus aan het kruis.
Afbeelding uit MSIK!: pag. 23 middelste afbeelding De paaskaars brandt verder tijdens elke viering tot aan Pasen in het volgende jaar.
Na Pinksteren brandt de paaskaars in doopvieringen en bij uitvaarten. Bij een huwelijksviering brengt het licht van de paaskaars symbolisch het geluk en als kinderen gedoopt worden wordt de doopkaars aan de paaskaars ontstoken.
In 1950 hadden we in Nederland 10 miljoen inwoners.
In 2020 17,4 miljoen.
In 1950 waren er 410.000 agrarische bedrijven.
In 2020 nog 53.000. In 1950 waren er 1,57 miljoen koeien en in 2020 1,6 miljoen.
Tussen 1950 en 2016 is er 550.000 hectare cultuurgrond onttrokken aan de landbouw en sindsdien gaat er ieder jaar nog 7500 hectare landbouwgrond verloren aan woning- en wegenbouw en aan zogenaamde natuur.
Van het grondoppervlak dat nodig is om al het voedsel te produceren om aan de behoefte van de Nederlanders te voldoen, is 1800 m2 per persoon nodig.
Die ruimte hebben we niet.
In Nederland kúnnen we dus niet eens produceren wat we zelf allemaal verorberen. Dat wordt dus al in het buitenland geproduceerd.
Denk aan koffie, wijn, sinaasappels , bananen, kiwi's , cacao/chocola en soja - palm- en zonnebloemolie .
De import van landbouwgoederen wordt geraamd op 67,1 miljard euro.
Nederland exporteert weliswaar voor 95,6 miljard euro, maar let wel!! ...
Daarvan is 27,3 miljard wederuitvoer: goederen van buitenlandse makelij die na aankomst in Nederland niet of nauwelijks een bewerking ondergaan en direct weer worden doorgevoerd naar het buitenland.
De werkelijke export is dus 68,3 miljard euro. Dat is 1,2 miljard meer dan er wordt geïmporteerd. Export bedraagt 9,5 miljard aan sierteelt, 8,8 miljard aan vlees, 8,6 aan zuivel en ei , 7,3 aan groenten, 6,2 aan fruit en 5,8 miljard aan dranken en bier .
Bedenk ook: alleen import zorgt voor faillissement van ons land!
Meer dan de helft van de geëxporteerde goederen gaat naar onze buurlanden.
Wij wonen overigens dichter bij Duitsland dan bij de Randstad .
Dan is er ook nog het feit dat er 600.000 mensen in banen werken die direct afhankelijk zijn van de agrarische productie.
Ook een feit:
Ammoniakuitstoot binnen de veehouderij daalde van 333 kiloton in 1990, tot 110 kiloton nu.
Feit: Er is 9.7 miljard kilo minder mest dan in 1990.
Feit:
Boeren hebben tussen 1990 en 2017, 187 miljoen kilo stikstof gereduceerd.
Feit:
Fosfaatuitstoot
is sinds 1990 gedaald met 60 miljoen.
Feit:
92 procent van het koeienvoer bestaat uit gras en maïs van NL bodem.
Dan ook nog even deze feiten:
In 1950 reden er 139.000 auto's rond en in 2020 8,9 miljoen.
In 1940 waren er 350.000 passagiers op Schiphol en in 2020 passeerden 58,2 miljoen mensen de incheckbalie.
Tot slot nog maar weer de opmerking dat we met 0,3% van de bevolking voorzien in de voedselvoorziening van de overige 99,7%.
En dan met droge ogen durven te zeggen dat de boeren moeten verdwijnen.
Bronnen: RVO, CBS, WUR, NZO-Zuivel, Nieuwe Oogst
Deze feiten zijn niet door mij op een rij gezet maar door Erik Terpstra - Manager projectbeheersing bij Rijkswaterstaat.
West Maas & Waal kent vele vrijwilligers voor alle verenigingen die de gemeente rijk is. Maar ook zijn er daarnaast nog mensen die hun hobby inzetten voor de gemeenschap. Henk van Coolwijk uit Dreumel is amateurfotograaf en maakt de mooiste foto’s van onze natuur en evenementen in de regio. Zijn foto’s zijn o.a. te zien in de Maas & Waler en ook wij als Extra FM maken wel eens gebruik van zijn foto’s met verslag. Dinsdag in Extra Nieuws bellen we met Henk.
In de katholieke Kerk is het een oude gewoonte om de voorspraak van de heilige Blasius van Sebaste in te roepen als hulp tegen keelaandoeningen.
Op 3 februari, de gedenkdag van de heilige Blasius, wordt in vele parochies na de Mis de zogenaamde Blasius zegen gegeven.
Hagiografie
Historisch is er nagenoeg niets over H. Blasius bekend, behalve dat hij in de vierde eeuw geleefd moet hebben. Volgens diverse legenden was hij een arts die tot bisschop van de Armeense stad Sebaste werd gekozen.
Omdat hij getuigde van zijn geloof in Christus zou hij na een gruwelijke marteling zijn onthoofd.
Zijn verering is pas in de Middeleeuwen door de kruisvaarders vanuit het Oosten naar West-Europa overgebracht.
Het meest bekend is het verhaal waarin Blasius kort voor zijn marteldood een jongetje genas dat door een visgraat in zijn keel dreigde te stikken.
Deze vertelling zou ten grondslag hebben gelegen aan de Blasius zegen in de vorm zoals we die nu kennen.
Zegen
Twee kaarsen, die op het feest van Maria Lichtmis (2 februari) zijn gezegend, worden dan kruiselings voor de keel gehouden terwijl het volgende zegening gebed wordt uitgesproken:
“Op voorspraak van de heilige Blasius, bisschop en martelaar, beschermen God u tegen keelziekte en alle andere kwalen. In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Amen.
Deze week wordt alle verkeer gratis overgezet. (Foto: Henk van Coolwijk)
Maasverenconflict: hoe nu verder?
APPELTERN - Het conflict rondom de Maasveren komt iedereen inmiddels de neus uit. Na weken van stakingen en stremmingen zijn alle betrokken (en gedupeerde) partijen het zat; van de reizigers tot de veermannen, en van de bestuurders van Stichting de Maasveren tot de wethouders van de oevergemeenten.
In de onderhandelingen zit vooralsnog geen beweging. Een reiziger omschrijft de situatie treffend: ‘Hoe harder er aan het touw wordt getrokken, hoe dieper de hakken in het zand worden gezet.’
De nieuwste ontwikkeling is dat het personeel van de Maasveren afgelopen maandag het vertrouwen in het bestuur heeft opgezegd. In een brief aan de Raad van Toezicht schrijft het personeel dat er totaal geen respect is voor de medewerkers en dat het bestuur zijn best heeft gedaan, maar niet in staat is gebleken om op gelijkwaardige basis te onderhandelen met het personeel.
Reden van de onrust is een conflict over arbeidsvoorwaarden tussen de veermannen en FNV Havens aan de ene kant en Stichting de Maasveren aan de andere kant.
Het bestuur van de stichting wil, in plaats van de ondernemings-cao, een arbeidsvoorwaardenregeling (avr) invoeren. De veermannen verzetten zich hiertegen.
Inmiddels is bedongen dat veermannen die vóór 31 december 2021 in dienst traden bij de stichting onder de cao blijven vallen. Nieuwe medewerkers, die vanaf 1 januari 2022 in dienst komen bij de stichting, vallen onder het nieuwe arbeidsreglement.
Hier gaan de veermannen echter niet mee akkoord. ‘Wij willen geen tweedeling op de werkvloer’, aldus veermannen Thijs Salet en Herman Barneveld. ‘Het werken conform verschillende voorwaarden werkt concurrentie tussen werknemers onderling in de hand.’
Tot er een oplossing komt, zeggen de veermannen te staken. Om de reizigers niet de dupe laten worden van het conflict tussen werkgever en werknemer, varen de veren deze week conform dienstregeling en wordt iedereen gratis overgezet.
Stoppen met de stichting De wethouders van de drie oevergemeenten deden vorig weekend nog een poging om met de veermannen, de stichting en het FNV tot een oplossing te komen.
Tevergeefs. ‘Dit gaat niet goedkomen’, laat wethouder René Cruijsen weten. Volgens hem zou de stichting de mogelijkheden kunnen onderzoeken om een kort geding aan te spannen. ‘Het feit dat nieuwe werknemers andere (’minder uitgebreide’) arbeidsvoorwaarden hebben, wie ben jij als huidig werknemer om daar iets van te vinden?
Het moet opgelost worden’, vindt de wethouder. Een professioneel bemiddelaar moet binnenkort een laatste poging ondernemen om de partijen nader tot elkaar te brengen.
Jan van Loon, bestuursvoorzitter van Stichting de Maasveren, ziet deze onafhankelijke bemiddelaar liever nog vandaag dan morgen aangesteld worden.
Hij hoopt dat de ultieme poging om de partijen dichter tot elkaar te brengen effect heeft, en is benieuwd naar de uitkomst van de gesprekken. ‘Ook als daaruit blijkt dat wij fout zitten’, laat hij weten.
Slaagt de bemiddelingspoging niet? Dan is stoppen met de stichting het alternatief, meent Cruijsen, ‘en dan staat iedereen op straat.’ De veermannen denken dat dat niet zo’n vaart zal lopen:
Er zal altijd een partij zijn die op de situatie inspringt en de veren gaat exploiteren. Daarbij zal echter wel het winstoogmerk voorop staan, wat bekent dat er waarschijnlijk alleen gevaren wordt op piekuren. Ook dát is niet in het algemeen belang.’
Principekwestie Bij de reizigers is het geduld inmiddels op. Hans van de Pol heeft geen goed woord voor de stakingen over.
Ik ga dagelijks met de fiets van Alphen naar Oss. Normaal gesproken een ritje van 11 kilometer. Omdat ik om 07.00 uur ‘s ochtends begin, moet ik de laatste weken omfietsen via de brug bij Ravenstein, en maak daardoor dagelijks 48 extra kilometers, en ben ruim een uur langer onderweg.
Ik ben onderhand doodop, en weet oprecht niet of ik in Oss wil blijven werken als dit zo doorgaat.’ Het stoort Hans dat de twee partijen niet op een normale manier met elkaar kunnen omgaan: ‘Het is een principekwestie geworden. En de reizigers zijn de dupe.’
Van de Pol vindt dat de oevergemeenten met de vuist op tafel moeten slaan; ‘laat ze het maar overnemen. En als er niet snel iets gebeurt, dan moet ik zelf maar een bootje aanschaffen om de Maas over te komen en van het gezeur af te zijn.’
Rond kwart voor elf klonk er getoeter op de parkeerplaats voor St. Elisabeth. Twee fraai versierde tractoren, drie boeren en zes boerinnen kwamen met maar liefst 71 pakken chocomelk en 16 bussen slagroom de bewoners van St. Elisabeth trakteren.
Op warme chocomelk met slagroom dus. Als het even had gemogen, waren ze die eigenhandig aan de bewoners gaan uitreiken. Maar ja, corona. En dus hadden zich voor St. Elisabeth vier bewoners verzameld om de winterse lekkernij symbolisch in ontvangst te nemen.
Altijd zin De chocomelkactie is een initiatief van een boer uit de regio, Edwin Sengers uit Wijchen. Drie jaar geleden ging hij samen met een handvol collega’s uit de regio op bezoek bij eenzame ouderen in verpleeghuizen. Een praatje maken, onder het genot van een kop warme chocomelk.
Zijn initiatief werd opgepikt door zuivelcoöperatie Friesland-Campina en landelijk uitgerold. 250 verpleeghuizen worden dit jaar door boeren in heel Nederland bezocht.
Boer Jan van Wijk uit Beneden-Leeuwen is een van hen. “Ja, mooi he? Ik ben zo’n boer die altijd zin heeft in dit soort dingen. Vorig jaar wilde ik al meedoen. Maar toen was de animo te klein en werd de actie afgeblazen – waarschijnlijk vanwege corona.”
Vader en zoon
Hoewel corona nog steeds in de weg staat van een bezoek aan de bewoners zelf, is boer Jan misschien wel extra blij dat de actie dit jaar, met de nodige aanpassingen, wel is doorgegaan.
Sinds twee weken woont mijn vader in St. Elisabeth. Op Lauwegaard.” Meneer Van Wijk senior is speciaal voor de gelegenheid naar buiten gekomen. Even is hij in verwarring als hij merkt dat het zijn zoon is die achter het mondkapje schuilgaat.
En dan die tractor… Maar als Jan zijn vader heeft uitgelegd wat hij komt doen, is het goed. Dan zie je meneer Van Wijk vooral genieten van zijn zoons aanwezigheid.
Herinneringen
De komst van de boeren en hun tractoren roepen herinneringen op. Zoals bij mevrouw Rutten-Witsiers. Ze vindt het prachtig om te zien.
En nee, op haar boerderij in Maasbommel hadden ze in het begin geen tractor. “Pas later hebben mijn man en ik al ons spaargeld bij elkaar gelegd en een trekker aangeschaft.” Meneer Van de Hurk, die zelf een boerenbedrijf heeft gehad in Horssen, kreeg het even te kwaad bij het zien van de imposante machines.
De enige in het gezelschap die geen historie in het boerenleven heeft, is meneer Van Echteld. Toch wil hij wel wat kwijt: “Zonder boeren kunnen wij niet leven.”
Het levert hem een schouderklopje op van een van de boerinnen. “Zo is het maar net!”Volgend jaar Na een groepsfoto en gezwaai naar de bewoners die van achter glas meegenieten, starten de boeren hun tractoren om naar Barbara in Dreumel te gaan. Volgend jaar hopen ze terug te kunnen komen. En dan zelf de chocomelk uit te kunnen delen en een praatje te maken met de bewoners. Die hoop wordt breed gedeeld.
Dit keer hadden hadden wij gekozen voor Vrsar een schilderachtig stadje in Istrië,= (voormalig Yugoslavie) Liggend aan de kust.
Het mooie stadje is verdeeld in tweeën. Het oude historische centrum wat ligt op de top van de heuvel, en het wat moderne deel ligt aan de voet.
Vanaf de kust een prachtig gezicht over een van de mooiste archipels, wat bestaat uit 18 onbewoonde eilandjes, omringt door het kristalheldere water van de Adriatische zee.
Vrsar heeft een levende geschiedenis achter de rug, zo kwam hier o.a. de dichter en avonturier Giacomo Casanova,
Hier schreef hij o.a. zijn beroemde memoires.
Wij verbleven in het uitstekend bekend staande hotel "Resort Belvedère" waar vanuit wij ook vele mooie en interessante excursies hebben gemaakt, en genoten van de Istrische cultuur als van de prachtige natuur.
De eerste reisdag ging het over de autobahnen richting Zuid Duitsland waar een diner- overnachting- en ontbijt was geplant.
De andere dag ging het met de nodige tussenpozen richting Salzburg daarna komend langs het Dachsteingebirge en Karawanken met zijn 6 km lange autotunnel. We kwamen daaraan om 17.00 u en werden de kamers ingedeeld en konden we even later aan het diner.
Zowel het diner als het ontbijt bestond uit een overheerheerlijk buffet waar werkelijk niets aan ontbrak, en het eerste drankje was ook nog gratis ( waar zie je dat nog?)
wij lagen maar hooguit 15 meter van de zee waar we `s morgens werden gewekt door enkele meeuwen, en onze kamer had ook nog een platte tv en niet onbelangrijk wifi, die ook nog gratis was.
Ook de excursies waren van grote klasse, we bezochten vele dorpje meestal uit de middeleeuwse periode en met vele kunstenaars van uiteen lopende aard.
Ook daar kan men niet omheen hebben wij Opatija bezocht, hoofdstad van Kroatië. maar ook wel oude dame genoemd, vooral vroeger lucht en kuuroord van de Hongaarse adel.
Nu is het een van de drukst bezochte toeristenplaats met zijn 12 km lange wandelpromenade.
Ook gingen we op bezoek bij de burgemeester van Moscenice,
die een rondleiding gaf door zijn dorp maar ook gelijk zij olijfolie probeerde aan te smeren die werd verkocht door zijn vrouw Cory op de hoek van het dorp.
Maar ook Porec en Rovinj waren zeer zeker de moeite waard, bekend als vissers en toeristenplaats en waar we behalve genoten van een terrasje ook mee gingen met de boot het Limskikanaal op,
Waar we aan boord konden genieten van een heerlijke lunch ( kip en/of vis)
Ook mag een dagtocht over het schiereiland zelf Istrië zeker niet ontbreken en bezochten wij het plaatsje Montovun, waar je dacht hier heeft de wereld een tijd stilgestaan, zo mooi.
Na een verdiende vrije dag gingen we ook nog een dagje naar de Briunieilanden, was het buitenverblijf waar de toenmalige dictator Tito zijn buitenlandse gasten ontving,
die meestal een (wild) dier als geschenk voor hem meebrachten als cadeaux.
Na een week van allerlei mooie excursies en een goed hotel moesten we al weer afscheid nemen, en de terugreis aanvaarden.
Het ging dan ook weer door Slovenië en Oostenrijk waar al een laagje sneeuw was gevallen op de hoogste toppen van de bergen. Met nog een overnachting en een afscheidsdiner op de beginplaats kwam er een einde aan deze prachtig 10 daagse busexcursiereis. Bedankt.
Zondag 6 juni was het dan zover. De dag dat 5 vormelingen het sacrament van het Hlg Vormsel mochten ontvangen.
Jammer dat v. w. het coronatijdperk maar een 50 tal parochianen aanwezig mochten zijn.
Van de Vormelingen kwamen er 4 Noud van de Boom -Liz Verschuure - Meike Verbruggen en Caitlin Vermeulen uit Dreumel, en 1 Jan-Willem Vos uit Altforst.
Het Heilig Vormsel werd toegediend door vormheer en hulpbisschop Mgr. R. Mutsaerts, bijgestaan door onze pastoor Titus Saro en kapelaan Jules Marbonga.
Ook de werkgroep met o.a. Angela Sas en Helen van Leur hadden er alles aan gedaan om aan deze viering een feestelijk tintje te geven.
Ook was er een klein koortje dat een aantal mooie liederen en een Nederlandstalige Hlg Mis zong, o.l.v. dirigent Cees van Esch, met op orgel Gonny Plezier.
Aan het Hlg.
Vormsel zijn verder geen speciale voorwaarden aan verbonden? behalve dat je gedoopt moet zijn, en de Eerste Hlg. Communie moet hebben ontvangen.
Het Vormsel in Dreumel werd toegediend door de hulpbisschop van Den-Bosch R. Mutsaerts.
Hij legt de vormelingen de hand op en vraagt aan de Hlg Geest om een gave, de zalving met olie (Chrisma) is om jou kracht te geven met de geest van God.
Net als het doopsel kan het Hlg Vormsel maar een keer worden ontvangen.
Nadat het koor het laatste lied had gezongen ( De Roos) konden alle vormelingen door de ouders worden gefeliciteerd, en gingen ze met z`n alle op de foto, met de Bisschop- de pastoor- en kapelaan, die hen dan ook veel geluk en sterkte wensten in het verdere leven.
De bulderlach was nooit ver weg bij veerbaas Peer Witzel
ALPHEN - De bekende Maas en Waalse veerbaas Peer Witzel uit Alphen is vrijdag na een ziekbed overleden. Witzel, die zijn vrouw Anja, vier kinderen en twee kleinkinderen nalaat, is 64 jaar geworden.
Brabander (in Reusel) ‘het bourgondische Gelderland'. Hij had die woorden amper gesproken, of daar was weer die schaterlach, die hem, evenals zijn bakkebaarden, zo kenschetste.
Met filmpjes mét deze aanstekelijke lach, haalde Witzel de tv-programma’s De Wereld Draait Door en Jinek.
r die fameuze lach zei de markante veerbaas zelf eens: ‘Maas en Waal is vlak. Ze motte oew van ver kunnen horen.’ Gevolgd door een nieuwe bulderlach.
Kwetsbaar
‘Ik heb mijn nukken wel, hoor’, zei hij tweeënhalf jaar geleden nog in een interview met De Gelderlander. ‘Maar mijn echte ik laat ik niet gauw zien. Ik ben niet graag kwetsbaar, maar het is er wel.’
Peer Witzel was, na banen van de binnenvaart tot in de bouw, sinds 1988 veerbaas. ‘Het voelde als thuiskomen’, zei hij. ‘Weer op het water, tussen de bootjes.’ Eerst vanuit Lith en de laatste meer dan tien jaar op het pontje tussen zijn woonplaats Alphen en Oijen.
Hij was tot op het laatst voorzitter van de Stichting Werkgroep Historisch Alphen aan de Maas, een soort heemkundekring en hij was ook (stads)omroeper bij historische evenementen.
. Tot twee keer toe mocht hij zich zelfs laten kronen tot ’s lands beste omroeper.
Toen Maas en Walers na de massale evacuatie vanwege het hoogwater begin 1995 weer terug mochten naar huis en haard, was hij de man die op z'n Peers omriep dat de ene winkel in zijn dorp weer open zou gaan.
Ook draaide de immer goedlachse veerbaas zijn hand niet om voor het organiseren van festivals en ziekenhuisbeddenraces. In zijn jonge Reuselse jaren droomde hij er nog van om paus te worden. Want dan ‘worde gedrage'.
Buitendurper
Aan het Land van Maas en Waal was Witzel, wiens vader eigenaar was van chauffeurscafé ’
Brachtje in Beneden-Leeuwen, als ‘Buitendurper’ verknocht geraakt. ‘Achter elke bocht hier een ander vergezicht', zei hij. En ook: ‘Maas en Walers zijn krek Brabanders’.
Dochter Marieke van den Boom-Witzel (34) herinnert zich haar vader als iemand die altijd graag mensen om zich heen had. ,,Hij straalde ook graag positiviteit uit.
En hij was ontzettend gedreven. Als hij iets deed, gebeurde dat voor 300 procent; met passie en vol inzet. Zelfs wij moesten dan wel eens even wachten.’’
Strijdbaar was haar vader ook in de zomer van 2018. Toen Witzel en andere veerbazen van Stichting De Maasveren vol passie ijverden voor een nieuwe, betere cao. Het was, toen een akkoord voor betere arbeidsvoorwaarden nog ver weg leek, volgens Witzel ‘de dood of de gladiolen'.
Ziekte
Afgelopen november kreeg de geliefde veerpontbaas te horen dat hij slokdarmkanker had. Dochter Marieke: ,,De afgelopen maanden hield hij de mensen per mail op de hoogte van zijn ziekte. Hij kwam geregeld met updates.
Dat was heel confronterend, maar ook mooi om te zien. Ook toen dacht hij nog aan anderen. We merken nu al hoeveel ons pap heeft losgemaakt en hoeveel mensen hij bereikt heeft. Dat doet ons ontzettend goed.’’
Mensen in Maas en Waal zijn, aldus Peer Witzel, ‘bevoorrecht’. ‘Hier is nog rust en geen grote industrie.
Hier praat nog iedereen met elkaar. Daar moeten we met ons allen zuinig op zijn.’
Uitvaart met pontje
Vrijdag is zijn uitvaart. De familie bewijst hem die dag onder meer de laatste eer met ‘een rondje pontje’. Te beginnen in Lith, en eindigend in zijn eigen Alphen aan de Maas.
DREUMEL - Meestal word je bij een feestje in de bloemen gezet. Maar in de ballonnen gezet worden, is net zo kleurrijk. Dat bleek woensdag in zorgcentrum Sint Barbara in Dreumel. De bewoners, onder wie mevrouw Steendam (foto), kregen allen een ballon die een week lang op hun kamer blijft zweven. Ook diverse ruimtes hangen vol ballonnen.
Het is een cadeautje van de stichting Vrienden van Barbara, de groep mensen die extraatjes regelt voor de senioren in dit huis. De stichting bestond woensdag op de dag af vijf jaar. Ballonartiest Bella Ballon maakte ter plekke balloncreaties.
Geluksmomentjes.
Barbara-directeur Mariël Kolvenbach zegt dat de Vrienden van grote meerwaarde zijn.
Wij hoeven nooit iets te vragen, zij komen steeds met traktaties en verrassingen. Ze zorgen voor de geluksmomentjes. Dat past precies in onze visie: we focussen ons steeds meer op het welzijn van onze bewoners.
Je ziet dat ze daarmee ook lichamelijk erop vooruitgaan.”ij hoeven nooit iets te vragen, zij komen steeds met traktaties en verrassingen. Ze zorgen voor de geluksmomentjes. Dat past precies in onze visie:
we focussen ons steeds meer op het welzijn van onze bewoners. Je ziet dat ze daarmee ook lichamelijk erop vooruitgaan.”
De Vrienden ondersteunen sinds 7 april 2016 bewoners van Sint Barbara, en inmiddels ook bewoners van Zonne hof en bezoekers van de dag verzorging. Ze schaften onder meer een Tovertafel aan. Dat is een kastje dat interactieve spellen projecteert op een tafel.
Met hoogtijdagen zorgen de Vrienden voor een presentje en iedere zomer is er een barbecue. De stichting - met vier actieve leden en een grote groep donateurs - houdt ook elk jaar een herdenkingsbijeenkomst voor de overleden bewoners van het voorgaande jaar.
Het laatste grote project dat de Vrienden realiseerden, is een ontmoetingstuin met twee beweegtoestellen.
Ze kloppen bij de Rabobank en diverse fondsen aan voor financiering. Daarnaast betalen de Vrienden zelf een bijdrage.
Het afgelopen jaar is het geplande ‘grote project’ dat de stichting wilde realiseren niet doorgegaan vanwege corona.
De stichting heeft wel de medewerkers van het zorgcentrum een klein presentje gegeven als steunbetuiging. De bewoners kregen een opbeurende kaart.
Toen Barbara gesloten was, heeft de stichting een ‘keuvel box’ geïntroduceerd: een geluidssysteem waarmee bewoners toch, op veilige afstand achter glas, met elkaar familie konden praten. ,,Daar kwamen ze echt meteen mee aanzetten”, zegt Kolvenbach. ,,Dat is zo mooi!”
De stichting is ontstaan vanuit de wens van Greetje van Beers wier moeder vijf jaar geleden in Barbara verbleef. Zij kwam met idee voor een vriendenstichting naar Kolvenbach.
.JPG)
.JPG)
Kwetsbaar
